De Armageddon-factor

Deze wedstrijd is nu gesloten

gta 3 wapens

Seizoen 16 – Verhaal 103

Astra, onthoud, jij bent de zesde prinses van het Zesde Koningshuis van de Zesde Dynastie... En we zijn op zoek naar het zesde segment van de Sleutel tot Tijd. Oh, je bent zelfs in groter gevaar dan we ons hadden voorgesteld - Romana

Verhaallijn
De Doctor, Romana en K•9 arriveren op Atrios tijdens de laatste fase van zijn oorlog tegen de tweelingplaneet Zeos. Armageddon wordt georkestreerd door een derde partij, de Shadow, die de Atrian Marshal, Princess Astra en gevechtscomputer Mentalis allemaal in zijn macht heeft. Maar de Shadow is ook een agent van de Black Guardian. Hij kent de verblijfplaats van het zesde en laatste deel van de Sleutel tot Tijd en heeft gewacht tot de dokter arriveert met de andere vijf...

Eerste uitzendingen
Deel 1 – zaterdag 20 januari 1979
Deel 2 – zaterdag 27 januari 1979
Deel 3 – zaterdag 3 februari 1979
Deel 4 – zaterdag 10 februari 1979
Deel 5 – zaterdag 17 februari 1979
Deel 6 – zaterdag 24 februari 1979

Productie
Modelopnames: oktober 1978 in Ealing Studios
Studio-opname: november/december 1978 in TC3

Gips
Doctor Who - Tom Baker
Romana - Mary Tamm
Stem van K•9 – John Leeson
De maarschalk - John Woodvine
Prinses Astra – Lalla Ward
De schaduw - William Squire
Major Shapp – Davyd Harries
Nieuwsgierigheid – Ian Saynor
Drax - Barry Jackson
The Black Guardian – Valentine Dyall
Piloot – Pat Gorman
Held – Ian Liston
Heldin – Susan Skipper

Bemanning
Schrijvers - Bob Baker, Dave Martin
Incidentele muziek - Dudley Simpson
Ontwerper – Richard McManan-Smith
Scripteditor – Anthony Read
Producent – ​​Graham Williams
Regisseur – Michael Hayes

RT Review door Patrick Mulkern
Dus we volgen de zoektocht van de Time Lords nu al 20 weken, de seizoensboog van Key to Time loopt ten einde en we zijn allemaal klaar voor een bevredigende ontknoping met de Black Guardian in een spannende finale getiteld The Armageddon Factor . Wat zou er mis kunnen gaan? Nou, best veel eigenlijk. Dit is Doctor Who uit de late jaren 70, weet je nog.

Notulen van planningsvergadering (gedacht): eh, budget bijna op. Dus minuscule cast, alsjeblieft. Geen grote namen. Geen locatie filmen. Ook niet veel dosh voor effecten. Planeten onder nucleair bombardement? Laten we verre verkruimelende geluidseffecten gebruiken. Ruimteschip gevechten? Simpel: knippert op een scherm. Dit zal Armageddon moeten zijn op de schaal van Space Invaders (een rudimentaire videogame uit de jaren 70). En, uhm, waar ging deze Key to Time-saga eigenlijk naartoe? Ach, laten we ons voorbereiden op nog eens zes weken van ondermijnend entertainment...

Te gemeen? Welnu, zelfs de dokter vat in deel vijf zonder resultaat de gebeurtenissen samen: technisch heel grof. Zoals al die onzin in de amusementshal. En het valt niet te ontkennen dat Doctor Who's laatste zesdelige enorm teleurstelt, maar het is geen regelrechte ramp.

Het kronkelende plot grijpt niet, maar voedt kleine verrassingen net als de verveling toeslaat: de maarschalk communiceert met een schedel via zijn gevlekte spiegel... Er zijn geen Zeons op Zeos... De oppositie wordt geleid door een computer... De schaduw is zelfs zo formidabel K•9 noemt hem Meester... Een rotswand gaat open en een komedie Time Lord komt tevoorschijn... Astra's voorbestemde transcendentie...

Regisseur Michael Hayes haalt het beste uit beperkte middelen. Fatsoenlijke camerabewegingen maximaliseren elementaire, sombere sets (soms verdubbelen ze of vragen ze personages om de lange weg rond pilaren te rennen). Hij gebruikt CSO oordeelkundig en tal van slimme optische effecten. Tom Baker en Mary Tamm werkten graag met Hayes en werkten zich uit de naad om elke situatie te verlevendigen - hoe statisch ook.

De gastacteurs hebben helaas weinig om op te kauwen. John Woodvine werd gevraagd om Churchill te kanaliseren als de eendimensionale maarschalk. Davyd Harries speelt de hansworst Shapp en lijkt zich af te vragen: hoe zou Bernard Cribbins deze ellendige scène benaderen? En arme Ian Saynor zit opgezadeld met Merak, tien minuten een hartstochtelijke chirurg en dan urenlang een liefdesziek druipgeblaat voor Astra.

Lalla Ward, de dochter van een burggraaf, is goed gecast als de heerszuchtige prinses en is bijzonder bedreven in het spelen van passie met minimale overtuiging. Natuurlijk is het onmogelijk om Ward nu te bekijken zonder de wetenschap dat ze de volgende metgezel zou worden (en, even, mevrouw Baker); en het is verontrustend om de twee Romanas naast elkaar op het scherm te zien.

De schaduw tilt het verhaal voor mij op. Ja, zijn naam en gedaante zouden passen bij een slechterik uit de tweede divisie van Marvel Comics, maar de vocale levering van William Squire is buitengewoon angstaanjagend. Hij krijgt verreweg de beste dialoog, waarbij hij de kronkels van de kauw van de dokter denigreert en vrijelijk zijn trouw aan de Black Guardian onthult - Hij die in duisternis wandelt.

Hun doel voor de Sleutel tot Tijd is om de twee helften van de hele kosmos in oorlog te brengen, en hun wederzijdse vernietiging zal muziek in onze oren zijn. In tegenstelling tot anderen is het niet de macht die we zoeken, maar de vernietiging waarin we roemen. We leren weinig anders over de Shadow, noch over zijn griezelige handlangers, de Mutes. Het is nog steeds onduidelijk of de naam verwijst naar hun misvorming, gebrek aan spraak of beide.

De alomtegenwoordige somberheid en kwellende time-loop beelden van de derde akte zijn gelukkig doordesemd door Drax, de brutaal-chappy Time Lord zo winnend gespeeld door Barry Jackson. Een soort sarf Londense wielhandelaar, hij en de dokter ontmoetten elkaar in de klas van 92, een technische cursus zo'n 450 jaar eerder.

Verbazingwekkend genoeg spreekt Drax eindelijk de naam van de dokter uit, of in ieder geval zijn academieaanduiding: Theta Sigma. Als we in 1973 de Griekse naam Omega zouden accepteren voor een andere Baker/Martin Gallifreyan, zouden we zeker ook Theta Sigma of Theet voor de dokter moeten kopen...

Samen met Garron, Professor Rumford en Grendel is Drax (Remember me to Gallifrey!) een levendige creatie uit seizoen 16 waar ik graag meer van had gezien. Hij is misschien wel het laatste slimme idee van het schrijversduo Bob Baker en Dave Martin, die de Who uit de jaren 70 doorspekt hebben met Axos, de Solonische levenscyclus, Omega's zwarte gat, kristallijn Eldrad, K•9 … (Opmerking: ze geven hun robothond hier volop actie. )

Een kleine Armageddon zou nooit indruk maken, en bronnen verschillen van mening over wie de eer te beurt valt voor het maken van het zesde segment Astra. Maar de laatste enigszins vervormde reeks - waarin de dokter oogverblindend door de war raakt, de Black Guardian dwarsboomt en de zwaarbevochten segmenten verspreidt - werd geschreven door de inkomende scripteditor Douglas Adams. Het laat het publiek, dat 26 weken in de Sleutel tot Tijd heeft geïnvesteerd, naar antwoorden snakken.

Zal het universum - of zelfs Doctor Who - in de handen van Adams in eeuwige chaos worden ondergedompeld?

- - -

Radio Times-archief

De zes RT-facturen en een brief met een antwoord van producer Graham Williams.