Het fictieve stadje Polesford in Derbyshire – dat dient als decor voor BBC1’s nieuwe drama In the Dark – lijkt een post-apocalyptisch microklimaat te ervaren. Het heeft nog nooit ergens zo veel geregend. De regen is letterlijk stromend. En het valt meestal van autoruiten. Want, weet je, zielige misvatting. Voor het geval er een regendruppel in je hoofd was die twijfelde over de bedoelde symboliek.
Advertentie
Polesford en de overvloedige neerslag vormen het decor voor een vierdelige bewerking van Mark Billinghams reeks misdaadthrillerromans. MyAnna Buring speelt DI Helen Weeks, een detective die het op zich neemt om de verdwijning van twee schoolmeisjes uit haar geboortestad te onderzoeken, ook al is ze technisch gezien op vakantie. Het blijkt dat de hoofdverdachte de echtgenoot is van haar jeugdvriend – en ze is ervan overtuigd dat hij onschuldig is.
Het drama is niet zonder verdiensten, met een intrigerend subplot dat eigenlijk best aangrijpend is. Helen heeft haar eigen geheimen. En ik ben veel meer geïnteresseerd in haar twijfelachtige verleden dan in de moorden zelf. Vreemde flashbacks naar haar jeugd hint van een donkerder verhaal. Denk je wel eens aan wat er al die jaren geleden is gebeurd? vraagt ze Linda Bates, haar oude schoolvriend die, veelzeggend, was - niet is - haar beste vriend.
De verschijning van Super Hans van Peep Show – ook bekend als Matt King – te midden van dit alles is ook een welkome verrassing, en mogelijk zelfs het hoogtepunt van het uur. Voor In the Dark heeft hij zichzelf getransformeerd van een drugsverslaafde muzikant die zijn pik in watermeloenen steekt tot een forensisch wetenschapper die een rol kan spelen bij het oplossen van een moordzaak. King spreekt zoals altijd in een lage grom en heeft belachelijke kleding en nog belachelijker haar - maar hij bewijst zijn veelzijdigheid als acteur met deze rol.
Dit in tegenstelling tot Emma Fryer die echtgenote-van-de-verdachte Linda speelt. Fryer brak haar tanden in komedie (PhoneShop, Ideal), en vindt nog steeds haar voeten in een meer dramatische rol. Haar vertolking van Linda, een vrouw wiens wereld wordt opgeschrikt door een valse beschuldiging, is overdreven en de trillende lippen en brede ogen voelen niet overtuigend aan - meer komisch dan ontroerend, wat het moeilijk maakt om in haar karakter te investeren.
In the Dark's script worstelt ook. Er is een irritant overmatig gebruik van het woord koperwerk (ik ben een koper / daarom komen kopers bij elkaar, nietwaar? / Koper, is hij?) en de dialoog wordt onhandig onderbroken door vadergrappen die niet grappig zijn, gemaakt meestal door de mannelijke personages en elke keer met een grimas van Helen (en mij).
Maar de kern van de problemen van het drama is het feit dat de zaak het uitgangspunt van geweld tegen vrouwen gebruikt als louter complotapparaat. We zien nauwelijks een glimp van de families van het slachtoffer in aflevering één - in plaats daarvan wordt alle zendtijd gegeven aan de verdachte en zijn dierbaren. Het is mogelijk om op een verantwoorde manier verhalen te vertellen over geweld tegen vrouwen – seksueel of niet: kijk maar naar de laatste series Broadchurch en Happy Valley, of het waargebeurde misdaaddrama Three Girls. Deze series gingen over de weerklank van dergelijke misdaden in een kleine gemeenschap, in plaats van ze in te zetten als een katalysator om chaos aan te wakkeren.
Advertentie
Hopelijk zal In the Dark wat minder saai zijn en volgende week wat dieper graven… bij beter weer.