Wat is er geworden van slechterik Tim Shaw? De dokter komt erachter in een langzame maar afleidende conclusie die de gebruikelijke high-stakes finale mijdt
Een sterbeoordeling van 3 van de 5. Verhaal 286
Serie 11 - Aflevering 10
Verhaallijn
De recente vijand van de dokter, Stenza-krijger Tzim-Sha (ook bekend als Tim Shaw), werd naar Ranskoor Av Kolos gestraald, een planeet met een atmosfeer die wordt geteisterd door psychotrope golven. Hij werd een godheid aanbeden door de Ux, een duosoort met de kracht van telepathische dimensionale engineering. Door de eeuwen heen hebben ze samen andere werelden geminiaturiseerd om hun energie te gebruiken. Het team van de dokter ontmoet leden van een vloot die is gestuurd door het Congress of the Nine Planets, die bij aankomst hun geheugen zijn kwijtgeraakt. Ze moeten zich verenigen om te voorkomen dat Tzim-Sha en de Ux zich op de aarde richten.
Eerste Britse uitzending
zondag 9 december 2018
Vorm
De dokter - Jodie Whittaker
Graham O'Brien - Bradley Walsh
Ryan Sinclair – Tosin Cole
Yasmin Khan – Mandip Gill
Andinio – Phyllis Logan
Paltraki – Mark Addy
Tzim-Sha/Tim Shaw–Samuel Oatley
Delph – Percelle Ascot
Umsang – Jan Le
Bemanning
Schrijver - Chris Chibnall
Regisseur - Jamie Childs
Serieproducent - Nikki Wilson
Muziek – Volgens Akinola
Ontwerper - Arwel Wyn Jones
Uitvoerende producenten: Chris Chibnall, Matt Strevens
RT-recensie door Patrick Mulkern
engel tijd 222
Het is een titel om van de tong te trippen... Eigenlijk kan ik geen ongemakkelijker mondvol bedenken voor een titel in de geschiedenis van Doctor Who. Toen ik een nipper was, Het masker van Mandragora was zo uitdagend als het werd. Even vroeg ik me af of Ranskoor Av Kolos misschien een verborgen betekenis had, misschien een anagram. Ik kwam tot anorak... en wist dat het tijd was om te stoppen.
Is dit echt een finale? Is het aflevering 10 van 10 of gewoon ep 10 van 11? Dit is zeker het einde van een blok van tien, maar de officiële BBC-afrekeningen hebben elke aflevering van deze serie op 11 genummerd, waarbij de 11e de nieuwjaarsspecial is. Dat is het echte einde van deze serie.
The Battle of doodah (ik typ dat niet allemaal nog een keer uit) is zeker geen spannende finale met hoge inzetten zoals we die sinds 2005 van Doctor Who gewend zijn. Vroeger, waarmee ik bedoel de de oude dagen van de 20e-eeuwse Who, elke serie verdween grotendeels, misschien met een regeneratie als we geluk hadden of een komische scène (een sergeant van een eenheid die naakt uit de luier van een baby tevoorschijn komt; ja, dat gebeurde, in 1972 ). Een serie kan zomaar tot een bevredigend einde komen - en het komt me altijd vreemd voor als de laatste delen van conventionele drama's zoals Poldark of Line of Duty als finales worden uitgebazuind!.
Er is hier echter op zijn minst een gevoel van conclusie. Chris Chibnall heeft Blue-Tooth Man Tim Shaw teruggebracht – geen verrassing daar! – de windzakdreiging die aan het einde van verdween episode een , voor een beetje afsluiting met de dokter (ik ken die stem) en Graham (als dat het wezen uit Sheffield is, zal ik het doden als ik kan).
De boodschap om mee naar huis te nemen is echter Gij zult niet doden. Maar het is geen ram-home bericht. Chibnall zorgt ervoor dat de morele dimensie niet prekerig en onhandig is. Dit is wat de dokter doet. Dit is wat bij de dokter zijn betekent. De sympathieke Graham leert een levensles, en in een confrontatie met Tim Shaw immobiliseert hij eenvoudigweg de drear door hem in zijn voet te schieten - alleen de voet! Gewoon om ze de mond te snoeren. Vertel het niet aan de Doc. Ze zal razend zijn. Het is bijna komisch - in een serie die verstoken is van humor, afgezien van Graham's geezer terzijdes (en Chris Noth's masterclass).
Halverwege de uitzending van de aflevering op BBC1 kreeg ik een sms van een dierbare vriend: Dit is ZO saai. Dat deed me grinniken. Ik verveelde me niet. Ik was misschien verbijsterd. Ik was redelijk geëngageerd voor de duur van 50 minuten, maakte ijverig aantekeningen en wilde dat het beter zou zijn dan het was.
Dit soort sciencefiction voor zwaar weer met onheilspellende dialogen en oude machtige rassen (de Ux en de Stenza – we hoorden steeds over hun onheilige alliantie) laat me meestal koud. Maar dit is een triomf van stijl boven inhoud. Het verhaal van Chibnall is duidelijk en methodisch, het tempo ongelooflijk traag, maar als geheel wordt het verheven door de geweldige, scherpe richting van Jamie Childs, gelieerd aan Segun Akinola's doomy onderstroom van kamerbrede muziek.
Van de andere sidekicks van de Time Lord krijgt Ryan een goede indruk van de actie, daagt hij uit en steunt hij zijn opa (we zijn familie en ik hou van je), maar helaas arme Yaz; wederom heeft ze bijna niets anders te doen dan zich aan de Doc te hechten en haar klankbord te zijn.
Er is een beter dan gebruikelijke gastcast. Mark Addy geeft een sterk optreden van betraande verbijstering als de gestrande ruimteschipcommandant Paltraki, die steeds standvastiger en heldhaftiger wordt. Phyllis Logan maakt een zeldzame reis naar fantasieland als Andinio van de Ux, een duo van door geloof gedreven dimensionale ingenieurs, en ze voert de schoenmakers met zelfvertrouwen uit.
Referentiespotters zouden blij moeten zijn met de mengelmoes van andere sci-fi, enkele van de minder belangrijke planeetploeterende afleveringen van Blake's 7, het ruimteschipkerkhof van Alien, het gebouw dat in de lucht zweeft als een gebouw uit Arrival (de film uit 2016). ). En zoals elke echte Doctor Who-fan zal hebben opgemerkt, is de kracht die wordt ontleend aan gekrompen planeten in stilstand een direct koopje van De piratenplaneet , een serie uit 1978 van niemand minder dan Douglas Adams. Niet dat een mengelmoes van diefstallen, leningen en heruitvindingen Doctor Who door de eeuwen heen niet goed van pas is gekomen.
Was dit een catastrofe? Verre van dat. Was het een klassieker? Niet op je nelly. Maar als een afleidend stuk televisie maakte het zo ongeveer een wiebeling in het ruimte-tijd continuüm.