Verhaal 217
Advertentie
Serie 6 – Afleveringen 5 & 6
Je bent hier al heel lang niet meer geweest - de dokter
Eerste Britse uitzendingen
zaterdag 21 mei 2011
zaterdag 28 mei 2011
Verhaallijn
Midden in een zonnestorm arriveren de Tardis in de 22e eeuw op een eiland. Een oud klooster is nu de basis voor een skeletmijnploeg die zuur terug naar het vasteland pompt. Deze gevaarlijke taak wordt grotendeels uitgevoerd door dubbelgangers, of Gangers, samengesteld uit een gloopy vloeistof, programmeerbare materie genaamd Flesh. De Gangers krijgen een hoger bewustzijn en komen in opstand tegen hun onderdrukkers. Een Flesh-versie van de Doctor wordt gecreëerd, terwijl de monsterlijke Ganger van bemanningslid Jennifer tekeer gaat. The Time Lord probeert vrede te stichten tussen de mensen en Gangers. Terug in de Tardis onthult hij tot Rory's afgrijzen dat Amy al heel lang een Flesh-duplicaat is. Ze lost op en de echte Amy wordt ergens anders wakker op het punt van bevallen - en de gemene vrouw met de ooglapjes spoort haar aan naar Puuush!
Productie
November 2010 tot april 2011 in Cardiff Castle; Caerphilly-kasteel; Neath-abdij; Kasteel van Chepstow; Atlantic College, Llantwit Major; Welsh National Assembly Building, Cardiff; Fillcare, Llantrisant; Upper Boat Studios
Gips
De dokter - Matt Smith
Amy Pond – Karen Gillan
Rory Williams – Arthur Darvill
Jimmy – Mark Bonnar
Zoemer – Marshall Lancaster
Jennifer – Sarah Smart
Cleaves – Raquel Cassidy
Dicken - Leon Vickers
Ooglapje dame – Frances Barber
Adam – Edmond Moulton
Bemanning
Schrijver - Matthew Graham
Regisseur - Julian Simpson
Producent – Marcus Wilson
Ontwerper – Michael Pickwoad
Muziek – Murray Gold
Uitvoerende producenten – Steven Moffat, Piers Wenger, Beth Willis
RT-recensie door Patrick Mulkern
OK, eerst: een bonuspunt voor het krijgen van Dusty Springfield in Doctor Who. Hou ervan! En ook zo griezelig, zoals You Don't Have to Say You Love Me echoot door dat 13e-eeuwse klooster annex 22e-eeuwse zuurfabriek.
Ik moet echter toegeven dat ik het nieuwste script van Matthew Graham met schroom benaderde, in de hoop dat het zijn enige andere poging voor Who zou verbeteren - de stinker uit 2006, Fear Her. Dit was het enige verhaal dat ik verschrikkelijk genoeg vond om slechts één van de vijf sterren toe te kennen in het boek Doctor Who 2005-2010 van RT. Het kwam ook als achtste van onder in de peiling van Doctor Who Magazine uit 2009 van elk verzonden verhaal.
Matthew Graham, de creatieve kracht achter het vurig geprezen Life on Mars en Ashes to Ashes (we schaatsen over zijn mislukte Bonekikers), zou toch iets beters kunnen bedenken voor Doctor Who..?
Nou, The Rebel Flesh heeft vlees op zijn botten. Het presenteert een intrigerend moreel dilemma (het recht op leven van de Gangers) en vonken van originaliteit - voor mij tenminste: ik ben niet op de hoogte van alles wat met sci-fi te maken heeft.
Mijn collega, Mark Braxton, zag dat de klonen en hun vat met levend vlees doen denken aan de Cylons in Battlestar Galactica. Het vat deed me alleen denken aan de ondergang van Kenneth Williams in Carry On Screaming: Frying vanavond!
Foreman Cleaves vertelt ons dat het vlees volledig programmeerbare materie is, die een levend organisme kan nabootsen tot aan het haar op zijn kin, kin, zelfs kleding. Herinneringen ook. Nou, dat is handig, als het moeilijk te slikken is.
Maar of het nu echte mensen of Gangers zijn, geen van Grahams personages vertoont nog veel tekenen van leven. Raquel Cassidy, Mark Bonnar en Marshall Lancaster krabbelen over de stukjes karakterisering die wordt aangeboden.
Sarah Smart is marginaal sympathiek als Jennifer, of zelfs haar Ganger, wiens langgerekte bonce door een moerasdeur kan barsten - een tamme vertolking van de body-horror in The Thing van John Carpenter, die niettemin kleine kijkers in paniek zou moeten brengen.
Aan de positieve kant is The Rebel Flesh humeurig neergeschoten, bijna nachtmerrieachtig, een sensatie die tegen het einde wordt versterkt door de kloppende score van Murray Gold. Toch slaagt het er niet in om te boeien. De fout kan ergens tussen de helderheid van de montage en de geluidsmix liggen.
Ik hoef niet met details over het hoofd te worden geslagen, maar belangrijke uitleg mag niet worden gebabbeld of versluierd met muziek en geluidseffecten. Het script heeft verschillende teenkrulspelden: Jennifer's Sorry, Buzz. Mijn fout; De subtiele buikpijn van Cleaves terwijl ze in haar kluisje aan het fretten was; en Matt Smith werd opgezadeld met het soort uitbundige gedoe dat David Tennant vaak moest uitspugen.
De tweede aflevering, The Almost People, eindigt met een verrassende cliffhanger/shock-onthulling als dubbelganger Amy en het geruite hemd waarin ze draagt elke aflevering worden eindelijk onthuld. Opgelost op de vloer van de Tardis. Hoeveel kijkers zagen die aankomen? Nou, ik had al een tijdje mijn vermoedens. Sterker nog, sinds Amy's fluctuerende positieve/negatieve zwangerschapsscans, onze eerste glimp van eye-patch lady Frances Barber en wat de Silence ook aan het doen was met Amy in Day of the Moon.
Die vermoedens werden bevestigd in The Rebel Flesh toen, ongeveer 25 minuten na het drama, Amy en Jimmy de dokter aandringen op zijn voorkennis van het vlees. Als je het gemist hebt, ga dan terug en bestudeer de aanhoudende, gepijnigde blik die de Time Lord zijn metgezel geeft. En dan natuurlijk, 18 minuten in The Almost People, scant hij Amy's achterkant oh-zo-stiekem met zijn sonische schroevendraaier.
Maar arme Amy. En arme Rory - kon de man het niet vertellen? Vermoedelijk hebben ze zich op meer dan één manier verstopt in de slaapvertrekken van Tardis, maar zelfs hij had niet geklokt dat ze niet de volle vijver was. Dat is wat kunstmatige technologie. Kopers bij Ann Summers zouden zeker schreeuwen om tips van het bedrijf achter het levende vlees...
In de tweede aflevering twijfel je misschien aan logische punten. De dokter neemt de overlevenden mee naar de politiebox en kondigt aan: De energie van de Tardis zal de Gangers voorgoed stabiliseren. Het zijn nu mensen. Geweldig, maar waarom geldt deze weldaad niet voor het meer geavanceerde duplicaat van Amy?
Misschien ben je verbijsterd dat de dokter, na zoveel sympathie te hebben getoond voor de benarde situatie van de Gangers, de duplicaat Amy zo harteloos kan oplossen. Ze toont geen vijandigheid en staat al maanden aan zijn zijde. Matt Smith's gebabbel (ik moest het vijf keer herhalen) is: gezien wat we hebben geleerd, zal ik zo humaan mogelijk zijn, maar ik moet dit doen. Cruciaal is dat hij met de echte Amy kan praten via haar dubbelganger: je bent hier al heel lang niet meer geweest. Dit duplicaat heeft een heel andere connectie met haar echte zelf dan de Gangers met die van hen.
Maar dit zijn ondergeschikte punten om mee te worstelen in een grotendeels gepolijste productie. Het filmen van de dubbele Doctors moet een logistieke klus zijn geweest, maar het is naadloos. En de boodschap Wie zijn de echte monsters? komt luid en duidelijk door. De Gangers komen, terecht, in opstand tegen virtuele slavernij en het uiteindelijke vagevuur.
De amorfe massa jammerend vlees, weggegooid in een hoek van het klooster, moet een van de meest verontrustende beelden ooit op theetijdtelevisie zijn. Zoals Ganger Jen uitlegt, zijn ze achtergelaten om te rotten, volledig bij bewustzijn. Stel je voor in wat voor hel ze zitten.
AdvertentieEvenzo nachtmerrie is ons laatste beeld van de echte Amy - eindelijk wakker, opgesloten in een tank, ver van vrienden en verteld door de verloskundige uit de hel (Frances Barber) aan Puuuuuush! haar baby uit. Geen wonder dat Karen Gillan zo'n hartverscheurende schreeuw laat horen. Klassieke cliffhanger.
droom league voetbal