Seizoen 10 – Verhaal 67
Advertentie
Ik geef je een laatste waarschuwing. Het pad dat je bewandelt leidt alleen tot oorlog. En in die oorlog zal Draconia jou vernietigen - de Draconische Prins
Verhaallijn
In 2540 heerst er een ongemakkelijke vrede tussen de rijken van de aarde en Draconia met de melkweg verdeeld over een grens in de ruimte. In een golf van invallen, opgezet door Ogrons, overtuigt een hypnotiserend apparaat de mensen en Draconiërs dat ze elkaar aanvallen. De Doctor en Jo worden beschuldigd van spionage en worden gevangengezet, maar wanneer de Meester op het toneel verschijnt, realiseren ze zich dat hij een ruimteoorlog smeedt, waarna hij en zijn bondgenoten - de Daleks - de macht zullen grijpen...
Eerste uitzendingen
Aflevering 1 – zaterdag 24 februari 1973
Aflevering 2 – zaterdag 3 maart 1973
Aflevering 3 – zaterdag 10 maart 1973
Aflevering 4 – zaterdag 17 maart 1973
Aflevering 5 – zaterdag 24 maart 1973
Aflevering 6 – zaterdag 31 maart 1973
Productie
Locatie filmen: september 1972 in Hayward Gallery, South Bank en Highgate, Londen; Steengroeve Beachfields, Redhill, Surrey
Filmen: september 1972 in Ealing Studios
Studio-opname: oktober 1972 in TC4, oktober/november 1972 in TC3
Gips
Doctor Who - Jon Pertwee
Jo Grant - Katy Manning
De meester - Roger Delgado
President van de aarde - Vera Fusek
Generaal Williams – Michael Hawkins
Draconische prins - Peter Birrell
Hardy – John Rees
Stewart – James Culliford
Gardiner - Ray Lonnen
Kemp – Barry Ashton
Draconische eerste secretaris – Lawrence Davidson
Draconische ruimtepiloot - Roy Pattison
Secretaris – Karol Hagar
Professor Dale – Harold Goldblatt
Patel – Madhav Sharma
Gouverneur van de gevangenis - Dennis Bowen
Cross – Richard Shaw
Sheila – Luan Peters
Maanwacht - Laurence Harrington
Technicus – Caroline Hunt
Draconische kapitein - Bill Wilde
Draconische keizer - John Woodnutt
Draconische boodschapper - Ian Frost
Kapitein Earth Cruiser - Clifford Elkin
Congreslid Brook - Ramsay Williams
Nieuwslezers – Louis Mahoney, Bill Mitchell
Piloot van ruimteschip – Stanley Price
Chief Dalek – John Scott Martin
Daleks – Cy Town, Murphy Grumbar
Dalek-stem – Michael Wisher
Ogrons – Stephen Thorne, Michael Kilgarriff, Rick Lester
Bemanning
Schrijver – Malcolm Hulke
Incidentele muziek - Dudley Simpson
Ontwerper – Cynthia Kljuco
Scripteditor – Terrance Dicks
Producent – Barry Letts
Regisseur – Paul Bernard
RT Review door Patrick Mulkern
Het is een eigenzinnig script dat alle kanten op gaat, merkt Barry Letts op bij het dvd-commentaar bij deze zesdelige serie. Je wordt constant verrast, dat is het kenmerk van een goed script. Dit is niet vol clichés.
Het is een heilzame herinnering, want voor mij heeft Frontier in Space in de afgelopen decennia veel van zijn aantrekkingskracht verloren. Bekendheid heeft minachting of op zijn minst verveling gekweekt. Is het gewoon een logge wannabe-epos met dekvloeren van opvulling, duff cliffhangers en eindeloze scènes van de dokter en Jo die op elkaar zijn geslagen? Schreeuwt het gewoon om omgedoopt te worden tot Prisons in Space? Ik moet heel lang terugdenken om de eerste impact te herinneren en mezelf eraan herinneren dat, ja, bij het eerste kijken, het verrassend en opwindend is.
Voor een keer in dit tijdperk de Tardis niet terugkeren naar de aarde. Het landt weer in een vrachtruim (zoals in het vorige verhaal) maar deze keer bevindt het zich in een ruimteschip... Een sissend geluid zorgt ervoor dat mensen de Doctor en Jo zien als Draconians - maar waarom...? De Ogrons keren onaangekondigd terug, schieten de Doctor neer en stelen de Tardis... Er zijn ruimteschepen in overvloed... De president van de aarde is een vrouw en sympathiek (vijf jaar voor de beestachtige Servalan van Blake's 7)... De meester loopt nonchalant haar kantoor binnen in aflevering drie. De dokter wordt gedeporteerd naar de Lunar Penal Colony met een levenslange gevangenisstraf, en wordt later geopenbaard als een edelman van Draconia. In de laatste aflevering glijden Daleks langs een klif in beeld. En dit verhaal eindigt niet. Jo en een gewonde dokter moeten de Daleks achtervolgen in de volgende zesdelige...
Dus ja, Letts heeft gelijk en, zoals hij ook aangeeft, dit nogal dure verhaal zit vol met productiewaarden. Het is er allemaal op het scherm. De decorontwerpen van Cynthia Kljuco zijn ongewoon groots van schaal en hebben vaak zelfs plafonds. De talrijke ruimteschipmodellen van Bernard Wilkie zien er goed uit voor die periode. Jon Pertwee's ruimtewandeling buiten het gevangenisschip van de meester kan de natuurkunde verwarren, maar het is goed gemonteerd.
De prachtige door Samurai beïnvloede kledingstukken van de Draconians zijn een vroege pluim voor kostuumontwerper Barbara Kidd (in 2009 won ze een Emmy voor Little Dorrit van de BBC). Ze kleedt Jo ook in een stijlvolle gevangenisoutfit, een aantrekkelijk zwart karatepak. Tegen wie vecht jij vanavond? merkt de dokter op.
Alle lof ook voor de gastmonsters: de domme maar angstaanjagende Ogrons (van Day of the Daleks) en de opmerkelijk overtuigende, zij het dwaze benoemde, Draconians. Beide races zijn gezamenlijke inspanningen van het productieteam, hoewel John Friedlander de belangrijkste eer krijgt voor het beeldhouwen van hun halfmaskers. Pertwee noemde de Draconians altijd zijn favoriete aliens, en het is verrassend – gezien hun status en impact hier – dat ze nooit zijn teruggekeerd naar de serie.
Het is opmerkelijk dat het productieteam een tijdschema heeft uitgewerkt voor Earth's Empire, waarbij Frontier in Space in de 26e eeuw werd geplaatst, stevig tussen Colony in Space (2472) en The Mutants (de 30e eeuw). Ook hier draagt schrijver Malcolm Hulke zijn linkse geloofsbrieven stoutmoedig op zijn mouw en zijn dialoog is vaak sprankelend, vooral in de vele tweehandigen tussen de dokter en Jo.
Filler misschien, maar het is heerlijk om Pert Jo te horen vertellen over zijn Time Lord-proces, dat ze mijn uiterlijk veranderden en hoe alleen al het ontmoeten van haar de ballingschap de moeite waard maakte. Katy Manning krijgt zelfs een enorm stuk te pakken, terwijl Jo over het leven op de eenheid babbelt terwijl de dokter een ontsnapping plant.
[Katy Manning en Roger Delgado. Gefotografeerd door Don Smith bij BBC TV Center TC4, 17 oktober 1972. Copyright Radio Times Archief]
engeland v san marino
Maar het feit dat de helden misschien wel tweederde van het verhaal opgesloten doorbrengen, is vermoeiend en kan niet over het hoofd worden gezien. Het segment Lunar Penal Colony is inderdaad vrij overbodig. Een van de edicten van Russell T Davies voor de 21e-eeuwse Doctor Who zou de actie nooit verstikken door te laten zien dat de Doctor in de gevangenis zat.
Regisseur Paul Bernard is een meester in compositie en vloeiende camerabewegingen, en niet bang voor extreme close-ups (zelfs op draconische maskers). Hij weet nog steeds niet hoe hij de Daleks op hun best moet laten zien, maar houdt verstandig een obsceen waterbed - dat doorgaat voor een Ogron-etende klodder - op afstand. Onvergeeflijk valt de ontknoping echter voor onze ogen uiteen: de Ogronovore komt niet opdagen, de Ogrons vluchten toch en de Meester verdwijnt abrupt.
Dit zou natuurlijk een grote blunder blijken te zijn, niet alleen voor dit verhaal, maar ook voor de lopende serie zelf. Barry Letts en Terrance Dicks waren van plan om de fabuleuze aartsvijand van de derde Doctor nieuw leven in te blazen voor een laatste confrontatie in seizoen 11, maar op 18 juni 1973 kwam Roger Delgado om bij een verkeersongeval in Turkije - een tragedie die een grote impact had op zijn collega's.
De afvallige Time Lord zou uiteindelijk veranderen in andere acteurs, maar voor degenen die dol waren op de originele Master, was Delgado onvervangbaar. Voor mij is de blijvende aantrekkingskracht van Frontier in Space de laatste kans om te zien, onverholen verstandhouding tussen Jon Pertwee, Katy Manning en Roger Delgado.
Wat Katy vervolgens deed...
Ons laatste verhaal met de Meester. Dat was een afschuwelijke ervaring, samen met Jon rijden en het bord buiten de krantenwinkel zien zeggen: 'Doctor Who star kill' en we wisten niet wie. We waren allemaal heel goede vrienden. Ik ging altijd uit eten met Roger en zijn vrouw Kismet. Hij was zo'n geweldig karakter, zo'n grappige man. Zo mooi! Hij en Jon vulden elkaar perfect aan en speelden elkaar uit. Ik wilde de acteur niet minachten, maar ik dacht dat het ronddraaien van de snor van Anthony Ainley een grap was. Dat was geen bedreiging. En nogmaals, John Simm, geweldig in Life in Mars, maar voor mij is het het beste om het te ondergraven.
(In gesprek met RT, april 2012)
Patrick Mulkern van RT interviewt Katy Manning
Radio Times archiefmateriaal
Bernard Wilkie en John Friedlander spraken over hun werk aan de serie in RT's Doctor Who Tenth Anniversary Special.
Advertentie[Beschikbaar in de BBC dvd-boxset Doctor Who: Dalek War]