Seizoen 25 – Verhaal 151
Advertentie
Komt er geen einde aan jullie gekken!? – de Stallslady
Verhaallijn
Een sonde met ongewenste e-mail dringt de Tardis binnen die reclame maakt voor het Psychic Circus en de dokter haast zich om hem te bezoeken - ondanks Ace's onheilspellende gevoel. Een grote tent en een tourbus zijn vast komen te zitten op de planeet Segonax, terwijl de hippiegroep die het circus runt in de ban is van een mysterieuze familie - hun enige publiek. De Doctor en Ace raken bevriend met een aantal buitenbeentjes die ook naar het Psychic Circus zijn gelokt, niet wetende dat het nu een val is om bezoekers te doden. Door de familie te ontmaskeren als de statige goden van Ragnarok, betreedt de Doctor hun tijd-ruimtedimensie om hen te vermaken en een langdurige vete te beëindigen...
Eerste Britse uitzendingen
Deel 1 – woensdag 14 december 1988
Deel 2 – woensdag 21 december 1988
Deel 3 – woensdag 28 december 1988
Deel 4 – woensdag 4 januari 1989
Productie
OB-opname: mei 1988 in de ECC-groeve, Warmwell, Dorset; Juni 1988 in een tent op de parkeerplaats bij BBC Elstree Studios, Borehamwood, Herts
Gips
De dokter - Sylvester McCoy
Ace – Sophie Aldred
Captain Cook – TP McKenna
Mags – Jessica Martin
Circusdirecteur - Rich Ross
Stallslady – Peggy Mount
Chief Clown - Ian Reddington
Morgana – Deborah Manship
Loopjongen - Christopher Guard
Whizzkid - Gian Sammarco
Nord – Daniel Peacock
Bloemenkind – Dee Sadler
Deadbeat/Kingpin – Chris Jury
Busconducteur – Dean Hollingsworth
Papa – David Ashford
Mama – Janet Hargreaves
Klein meisje – Kathryn Ludlow
Bemanning
Schrijver – Stephen Wyatt
Ontwerper – David Laskey
Incidentele muziek – Mark Ayres
Scripteditor - Andrew Cartmel
Producent – John Nathan-Turner
Regisseur – Alan Wareing
RT-recensie door Patrick Mulkern
De grootste show? Niet zeker - maar dit is ongetwijfeld de is Raarste Toon in de Melkweg.
Clowns, ja, ze zijn raar. Iedereen weet dat ze sinister en wanhopig ongrappig zijn. En het Psychic Circus van Segonax heeft er genoeg, voornamelijk robots. Maar ook op de Showbill is een stoet van andere gekken die decennia later The League of Gentlemen of Psychoville niet zouden schamen...
Oprollen, oprollen voor een rappende circusdirecteur! Voor Morgana en haar kristallen bol en mittel-Europees accent! Voor Deadbeat, de retard die circus Kingpin was! Aan de hippiekant is er Flowerchild (Dee Sadler: waif-achtig, mooi en intens in een bloemrijke, zwierige jurk) en Bellboy (Christopher Guard: stoffig, mooi en intens, met zijn lichaam in een versleten Sgt Pepper's tuniek). En een dodelijke mechanische dirigent bemant hun psychedelische bus.
Onwetende gokkers zijn onder meer: Daniel Peacock als Nord, een soort gierende motorrijder / Mad Max verwerpt. TP McKenna trekt een tropenhelm aan als de onuitstaanbare windbag-ontdekkingsreiziger Captain Cook. Gian Sammarco (vers van Adrian Mole) speelt Whizzkid, een speccy nerd in vlinderdas en theemuts, schaamteloos een blaffer (JN-T's minachtende term voor Doctor Who-fans). En impressionistische Jessica Martin is Mags, een lieftallige vrouw en groenharige goth/punk die toevallig een weerwolf is.
OK, dus het wordt nu beangstigend... Peggy Mount, een East End-vrachtwagenchauffeur tussen strijdbijlen, speelt een onverharde stemmer die voorbijgangers verplicht om slop te eten waar een muilezel ziek van zou worden. Ian Reddington (voor zijn lange periodes in EastEnders en Coronation Street) is echt freaky als de Chief Clown. Hij zegt misschien weinig, maar hij werpt een griezelige lijkwade over elke scène met een koude blik, loer en ongepaste hand zwaait.
Het meest verontrustend van alles is de aanblik van de Moeder in het publiek. Ja, het is Janet Hargreaves – ook wel bekend als Rosemary Hunter, ex-vrouw uit de hel en wapenbeluste motelmaniak van ITV-soap Crossroads (Vertel me dat je van me houdt, David!). Zoek op Youtube en geniet!
Naast dit lot lijken de zevende Doctor en Ace ineens heel normaal. The Greatest Show in the Galaxy is het beste uur van Sylvester McCoy. John Nathan-Turner bedacht de titel van het verhaal - en wat een zeer JN-T-titel! - grotendeels om te profiteren van McCoy's talenten als showman. Hij jongleert, gooit eieren uit zijn mond, fannies met een touw, kronkelt uit een dwangbuis, draait vanuit de enkels in een lage hoek als een stomme filmstrip. Het zorgt voor veel plezier, ook al voelen zulke intermezzo's meer aan als The Sylvester McCoy Show dan als Doctor Who.
Sophie Aldred ziet er het meest comfortabel uit tot nu toe als Ace. Bevrijd van haar rugzak, arsenaal aan bommen en beledigingen in St. Trinian-stijl, bereikt ze een gelukkige mix van durf, behoedzaamheid en empathie.
Weirdest Show of Greatest Show, het is een wonder dat deze grote top ooit is gestegen. Nadat de werkzaamheden aan de locatie van de steengroeve in het voorjaar van 1988 waren voltooid, werd BBC Television Centre vrijwel stilgelegd door een asbestschrik. Veel programma's, waaronder Doctor Who, werden opgeschort of waren nodig om alternatieve studio's te vinden.
Van alle producenten was JN-T de meest in staat en waarschijnlijkste om hier een show te geven. Hij moet geprezen worden voor het maken van de andere helft van Greatest Show. Op de BBC-dvd claimt ontwerper David Laskey de eer voor het idee om een tent op te zetten op de parkeerplaats van BBC Elstree (thuisbasis van EastEnders). Wonder boven wonder zou veel van het studiowerk sowieso onder een grote top plaatsvinden, maar de Tardis-controlekamer en de Ragnarok-arenascènes werden hier ook opgevoerd, onder canvas.
Stephen Wyatt (die vorig seizoen de gebrekkige Paradise Towers schreef) levert een strak maar vrij vallend script, met een hoop incidentele details die Robert Holmes waardig zijn. Er zijn hoogst ongebruikelijke cliffhangers en hij bevolkt het drama met een stoet van levendige personages (Peggy Mount's weirdos), die hun moment in de schijnwerpers hebben en worden gemist als ze weg zijn.
In eerdere Whos zouden we getuige zijn geweest van meer gruwelijke sterfgevallen. Hier vervallen de Psychic Circus-deelnemers buiten beeld, met een knal, een flits en een verre schreeuw. De fuddy-duddy moeder, vader en dochter zijn het enige publiek van het circus. Ze knabbelen aan chips, observeren de handelingen onbewogen en houden scorekaarten omhoog met drie nullen of drie negens. Het is een gecodeerd bericht over het bekijken van familie in een tijd waarin beperkingen werden opgelegd aan Doctor Who.
De oorsprong en dreiging van de goden van Ragnarok worden vaag gelaten. Evenzo wordt de betekenis van het Boze Oog (een motief op vliegers en op het medaillon van Deadbeat, dat zich uitbreidt op de bodem van een put) nooit uitgelegd. De ondoorzichtigheid van Wyatt's scripts laat je giswerk, raadselachtig, enthousiast voor antwoorden - wat in dit geval een bonus is.
Alan Wareing, voornamelijk een soapregisseur, beheerst het maffe materiaal volledig, met interessante invalshoeken en zorgvuldig gecomponeerde shots. Er zijn spectaculaire explosies - van de busconducteur en van de big top, een fractie van een seconde nadat Sylvester McCoy is weggelopen. En componist/fan Mark Ayres zorgt voor meer tot de verbeelding sprekende muziek dan we de laatste tijd hebben gehoord.
Dit is echt een van de meest talentvolle en fantasierijke shows van de jaren tachtig. Het Psychic Circus staat zeker – onverwachts – op mijn lijstje om nog een keer te bezoeken.
Radio Times-archief
Een galerij met zeldzame Radio Times-foto's genomen op locatie in 1988
fortnite nu live
Advertentie
Verkrijgbaar op BBC DVD