Toen Joan Bakewell in de jaren zestig een achtjarige affaire begon met toneelschrijver Harold Pinter, had ze nooit vermoed dat hij er een toneelstuk van zou maken. Maar toen schreef hij Betrayal en stuurde het naar Bakewell voor haar commentaar. Haar eerste reactie was afschuw.
Advertentie
Ik was echt diep geschokt omdat het mijn privéleven gebruikte, zegt ze, terwijl ze met me praat in de zitkamer op de bovenverdieping van haar vier verdiepingen tellende huis in Noord-Londen. Het was zo dicht bij onze affaire.
In 1978, toen Betrayal opende, waren zowel Pinter als Bakewell gelukkig genesteld in nieuwe relaties en waren ze vrienden gebleven. Maar het stuk maakte Bakewell van streek omdat hij haar niet had verteld dat hij het aan het schrijven was. Ze vroeg hem om de titel te veranderen, wat ze beschuldigend vond, maar hij weigerde. Het werd een kritisch en commercieel succes en werd later aangepast voor het scherm. Bakewell hield ondertussen haar stilzwijgen bijna een halve eeuw, waarin ze een gerespecteerde omroeper, schrijver en een dame van het Britse rijk werd. Pinter stierf in 2008.
Vandaag, op 84-jarige leeftijd, heeft Bakewell besloten dat de tijd rijp is om haar iets te laten zeggen. Keeping in Touch, een drama van 45 minuten dat ze in de jaren zeventig schreef als directe reactie op het werk van Pinter, wordt deze week voor het eerst uitgezonden op Radio 4. Het gaat over een getrouwde vrouw met kinderen die haar leven in twijfel begint te trekken en kijkt hoe Bakewells affaire tot stand kwam. Het stuk was oorspronkelijk geschreven, zegt ze, voor mijn eigen bevrediging in een vlaag van intensiteit en was bijna een louterende oefening. Toen legde ze het weg en vergat het.
Pinter en Bakewell op Late Night Line-Up in 1969
Pas toen Bakewell onlangs haar archieven doorzocht, kwam ze haar toneelstuk weer tegen. Wat denkt ze dat Pinter ervan zou hebben gevonden? Er is een pauze. Harold zou niet erg blij zijn.
Ondanks alles herinnert ze zich Pinter met grote genegenheid en prijst ze zichzelf dat ze het grootste deel van een decennium een affaire heeft gehad terwijl ze ook genoot van een gezinsleven met haar eerste echtgenoot, de televisieproducent Michael Bakewell.
Ze voelde zich nooit bijzonder gecompromitteerd door de affaire. Ik deed eens een serie over bruggen waarvoor af en toe gefilmd moest worden buiten Londen, zegt ze opgewekt. Ik zei tegen Michael: 'Ik moet vroeg opstaan omdat ik naar Ironbridge moet.' Ik ging naar Heathrow en nam een vlucht naar Parijs om de dag door te brengen met Harold, die daar aan het filmen was. Ik was op tijd terug om het avondeten voor de kinderen te koken.
Er is een duidelijke toon van trots in haar stem. Als ik haar vraag wat het meest avontuurlijke is dat ze ooit heeft gedaan, houdt Bakewell vol dat ze een timide persoon is, maar erkent dat de reis naar Parijs best gedurfd was omdat het georganiseerd moest worden.
Ik had een gezin, zegt ze. De kinderen [Harriet en Matthew] woonden hier. Het was een goede familie; een succesvol gezin. Maar ik had een affaire met Harold. Ik kan me voorstellen dat mensen dat heel vreemd vinden.
Niet vreemd, zeg ik, hoewel ze zich misschien afvragen of je je ooit schuldig hebt gevoeld over het bedrog.
De koningin reikt de Help The Aged Living Legend Media-prijs uit aan Bakewell in 2006
Nee, zegt Bakewell resoluut. Schuld was iets waar ik al heel vroeg mee te maken had. Ik herinner me dat ik dacht: 'Als ik hiermee doorga, word ik niet gekweld door schuldgevoelens...'
Ik heb een vrij sterke morele achtergrond waarvan ik denk dat ik ze aan de kaak stelde, maar wie zegt dat mensen geen affaires zouden moeten hebben? Wat vrouwen betreft, houden andere mannen niet op aantrekkelijk te zijn omdat je degene hebt gevonden met wie je getrouwd bent.
Bakewell trouwde opnieuw, met theaterproducent Jack Emery, maar ze scheidden in 2001 na 26 jaar. Emery was 12 jaar jonger dan zij. Het leeftijdsverschil deed er toe, maar andere dingen waren belangrijker.
Ze is echt het meest stimulerende bedrijf. Het zou me niet verbazen dat een vrouw van in de 80 zo'n moderne kijk heeft, maar dat ben ik wel. Dat komt deels omdat Bakewell er minstens tien jaar jonger uitziet dan haar leeftijd (tweewekelijks Pilates) en met zo'n stimulerende welsprekendheid spreekt over alles, van Twitter tot transseksuelen tot extreme pornografie dat ik af en toe vergeet met wie ik praat, alleen om opgevoed te worden kortom door haar iets te zeggen als: Nou, natuurlijk, ik woon al meer dan 50 jaar in dit huis.
1975: Joan Bakewell en Jack Emery na hun huwelijk
Bakewell heeft zes kleinkinderen (de jongste is 17) en ze stelt hun altijd vragen over hun leven en hoe ze haar laptop moet gebruiken: het zijn echt goede vrienden.
Zou ze ooit een tatoeage krijgen, zoals David Dimbleby op 75-jarige leeftijd deed? Bakwell huivert. Nee. Ik vond dat echt cheesy.
In haar hoogtijdagen, toen ze vlaggenschipkunst- en discussieprogramma's presenteerde zoals Late Night Line-Up en Heart of the Matter, werd Bakewell door haar vriend, de omroeporganisatie Frank Muir, beroemd de beschuit van de denkende man genoemd. Sindsdien heeft ze de opmerking afgedaan als dwaas. Bakewell was niet beledigd door Muir's epitheton omdat vrouwen op tv destijds werden omringd door seksisme. Ze herinnert zich dat ze eind jaren 60 een van haar superieuren bij de BBC vroeg of hij ooit dacht dat een vrouw het nieuws zou lezen, en hij zei meteen nee. Zouden de mannen met wie ze werkte naar haar loeren?
Ja natuurlijk. Het was een manier van leven. Er was geen man die niet loerde, of eraan dacht. Het was de strekking van die tijd, en dat is de reden waarom, vreemd genoeg, niemand zich druk maakte om Jimmy Savile. Hij was gewoon een vreemde man. Er waren er genoeg in de buurt. De stemming was dat er niets erg beledigends aan was. Als iemand die in die tijd best knap was, werd je overal geaaid en geknepen, en in zekere zin was het zaak het er niet toe te laten.
Ze is blij dat ze heeft geleefd om een tweede vrouwelijke premier te zien en, ondanks dat ze een Labour-collega is, beschrijft ze Theresa May als een capabele vrouw. Pauze. Ik vind haar rokjes wat kort. Maak daar alsjeblieft geen punt van, voegt ze er klaaglijk aan toe.
Bakewell is haar hele leven feministe geweest en herinnert zich dat ze haar moeder als achtjarige die opgroeide in Stockport vertelde dat ze liever als jongen geboren was omdat mannen de wereld in gingen. Bakewell ging naar een plaatselijke middelbare school en won toen een beurs om geschiedenis te lezen in Cambridge voordat ze haar tv-carrière begon. Wat vindt ze van hedendaagse feministen als Beyoncé?
Is zij degene met de grote dijen? vraagt ze, dan verontschuldigt ze zich meteen. Wat vreselijk om over een andere vrouw te zeggen! Zou Beyoncé het erg vinden? Ze heeft haar in ieder geval geen crumpet genoemd.
disney+ zwarte vrijdagAdvertentie
Keeping in Touch is op zaterdag 22 april om 15.45 uur op Radio 4