De politiebox ontploft en de dokter, Jamie en Zoe zitten vast in het Land van Fictie
Seizoen 6 – Verhaal 45
'Ik denk dat we ons op een plek bevinden waar niets onmogelijk is' - de dokter
kerst minecraft spel
Verhaallijn
Een noodvertrek uit vulkanische lava op Dulkis haalt de Tardis uit tijd en ruimte en naar een land dat alleen wordt bewoond door fictieve figuren, waaronder Gulliver, D'Artagnan en Raponsje. De bewegingen van de personages worden bestuurd door een schrijver uit 1926 uit Engeland, alleen bekend als de Master, die zelf wordt bestuurd door een computer of Master Brain. Nu Jamie en Zoe het gevaar lopen permanente toevoegingen aan de mythische wereld te worden, is de Meester van plan van plaats te ruilen met de Dokter, waardoor hij kan ontsnappen en de Hersenen de aarde kunnen overnemen...
Eerste transmissie S
Aflevering 1 - Zaterdag 14 september 1968
Aflevering 2 - Zaterdag 21 september 1968
Aflevering 3 - Zaterdag 28 september 1968
Aflevering 4 - Zaterdag 5 oktober 1968
Aflevering 5 - Zaterdag 12 oktober 1968
Productie
Filmen op locatie: juni 1968 in Harrison's Rocks, Sussex; Kenley vliegveld, Croydon
Filmen: juni 1968 in Ealing Studios
Studio-opname: juni 1968 in TC3 (eps 1 en 2), juli 1968 in Lime Grove D (eps 3 en 4) en TC3 (eps 5)
Vorm
Doctor Who-Patrick Troughton
Jamie McCrimmon – Frazer Hines, Hamish Wilson
Zoe Heriot-Wendy Padbury
De meester - Emrys Jones
Gulliver-Bernard Horsfall
De Karku's - Christopher Robbie
Prinses Raponsje - Christine Pirie
Cyrano-David Kanon
D'Artagnan en Sir Lancelot - John Greenwood
Zwartbaard - Gerry Wain
De Medusa - Sue Pulford
Kinderen - Barbara Loft, Sylvestra Le Tozel, Timothy Horton, Christopher Reynolds, David Reynolds, Martin Langley
Roodjas - Philip Ryan
Witte robots - John Atterbury, Ralph Carrigan, Bill Wiesener, Terry Wright
Uurwerksoldaten - Paul Alexander, Ian Hines, Richard Ireson
Bemanning
Schrijvers - Derrick Sherwin (1, niet genoemd op het scherm), Peter Ling (2-5)
Incidentele muziek - verschillende bibliotheektracks
Ontwerper - Evan Hercules
Scripteditor - Derrick Sherwin
Producent - Peter Bryant
Regisseur - David Maloney
RT-recensie door Mark Braxton
Een gevestigde dramaserie kan het zich veroorloven om wat plezier te hebben en zo nu en dan de regels overboord te gooien. En dat geldt vooral voor Doctor Who, waarover de eerste producer van de show, Verity Lambert, zei: 'Je zou bijna alles kunnen doen wat je wilde.' Het is juist deze flexibiliteit van het formaat die The Mind Robber de vlucht geeft terwijl het als een baksteen had kunnen zinken, en het tot een van de geweldige verhalen maakt.
In een interview voor zelfs Wendy Padbury vertelde me: 'Dat specifieke verhaal was mijn favoriet. Het was heel anders dan alle andere. Het was zo innovatief en dat vond ik geweldig. Het was ook best eng, met speelgoedsoldaatjes, een woud van letters en de puzzels… het was een heel interessant idee.'
Peter Ling, mede-maker van Crossroads, die werd uitbesteed om het verhaal te schrijven, suggereerde dat de verhuizing een gok was van de scriptafdeling van Doctor Who. Misschien was dat zo, maar soms resulteert een gok in de jackpot. Wat Ling naar het avontuur bracht, was de bewering dat veel fans van soapseries als Crossroads niet in staat zijn karakter van acteur te scheiden - met andere woorden: fictie en feit. Het is een wonderbaarlijk krachtig uitgangspunt.
Maar hoewel de ontstaansgeschiedenis ongebruikelijk was, was de evolutie traumatisch. Het was een opdracht uit zes delen, teruggebracht tot een vierdelige opdracht, voordat een herziening van het voorgaande verhaal, The Dominators, een extra aflevering vrijmaakte om te vullen. Dat is de reden waarom scripteditor Derrick Sherwin uiteindelijk de eerste aflevering van The Mind Robber schreef (voor de enige keer in de geschiedenis van het programma werd er geen schrijver op het scherm vermeld).
Toen het budget echter was uitgegeven, bleven er alleen nog een paar oude rekwisieten en de sluwheid van de schrijver over. En ondanks zijn beknoptheid is de opener plagend vreemd en verontrustend, met zijn karakterloze landschap, een griezelig paar dubbelganger-metgezellen, een oprecht bezorgde dokter ('Nee, Jamie, nee!') en een Tardis die uiteenvalt in de leegte.
Hoewel de resterende afleveringen fantasierijker en minder sinister zijn, zorgt het uitgangspunt dat letterlijk alles kan gebeuren voor een kunstzinnig onvoorspelbare onderneming, van de aangename symboliek van een zwaard dat in een woordenboek verandert en de verandering in Jamie's gelaatstrekken (noodzakelijk door de waterpokken van Frazer Hines). ) naar een zeldzaam stop-motion-uitje voor de show (het kronkelige haar van de Medusa).
hoe koud te maken op little alchemie?
[Hamish Wilson neemt kort de rol van Jamie over, naast Patrick Troughton. Gefotografeerd door Don Smith, 28 juni 1968 in BBC TV Centre, TC3. Auteursrechtarchief]
De bonte bewoners van het Land van de Fictie zijn goed gecast. Emrys Jones is een behoorlijk onbenullige Meester, meer dan twee jaar voordat Roger Delgado die titel zou krijgen als de tijdgenoot van de dokter; Bernard Horsfall snijdt, ondanks een variabel accent, een nobele Lemuel Gulliver; en fans van kinderseries uit de jaren 70 zullen een jonge Sylvestra Le Tozel herkennen, die Helen speelde in de onverklaarbaar angstaanjagende The Boy from Space.
De korte, scherpe afleveringen werken als een tierelier, vol afwisseling en het opvallende geluidsontwerp van Brian Hodgson (het gesynthetiseerde geknetter en het echoënde gekraak geven respectievelijk een heerlijk voorgevoel aan de White Robots en de speelgoedsoldaatjes).
gta san andreas cheats xbox 360
De humor is verrukkelijk, zonder de kijkers er mee op het hoofd te slaan (een vloek die de show bij andere gelegenheden ondraaglijk maakte). Voorbeelden hiervan zijn onder meer Jamie's gesprek met een terneergeslagen Rapunzel, die tegen hem zegt: 'Het is jammer dat je geen prins bent: je had liever een goede gemaakt', en Patrick Troughtons prachtige 'Sausages!' wanneer hij de Meester vertelt waar zijn plan de mensheid in zal veranderen.
Dan is er Zoe's gevecht met de Karkus, die lijkt op een voormalige tegenstander van Mick McManus. Ik verwacht steeds dat Kent Walton hun gevecht introduceert met de woorden 'Groeten, grapple fans'. Ik hou vooral van het stukje waarin Zoe hem in zijn kont schopt. Hun gevecht is zo'n verbazingwekkende gebeurtenis dat Troughton er absoluut verbijsterd uitziet, terwijl Wendy Padbury zo buiten adem is dat ze haar volgende zin uitpluizen.
Misschien is de dokter niet op zijn briljante best. Door te vergeten hoe Jamie eruit ziet, komt de dokter ongewoon dom over, net als zijn volte-face over hun verblijfplaats - nadat hij Jamie en Zoe heeft verteld dat de spoedeisende hulp de Tardis uit de ruimte/tijd-dimensie zal halen, zegt hij later: 'Waar in de tijd en ruimte ben ik?' Maar zijn climax van verstandsduel met de Meester - een soort Neverending Story met vrijheid als prijs - maakt dit ruimschoots goed.
Waarschijnlijk het ergste dat over The Mind Robber kan worden gezegd, is dat het een beetje middenklasse is. Het verbaast me zelfs dat pianolessen en een gymkhana niet in de plot zijn verweven. Niet ieder lid van het publiek zou zich immers met zulke boekenachtige bezigheden hebben geïdentificeerd. Ik ken genoeg mensen die als kind gelukkiger waren om in de frisse lucht rond te rennen en hun knieën te laten grazen dan hun neus in Gulliver's Travels of de Griekse mythen te steken.
Niettemin is The Mind Robber een moedige, baanbrekende, gekke televisie, en des te prijzenswaardiger omdat hij door de stroop van tegenslagen waadt om het scherm te bereiken.
Archiefmateriaal van Radio Times
[Beschikbaar op BBC-dvd]