Seizoen 9 – Verhaal 63
Advertentie
Ooit waren mijn mensen boeren en nomaden. Kijk ze nu eens. Slaven in fabrieken en mijnen! De vervuiling veroorzaakt al mutaties - de Mutts zoals de maarschalk ze noemt - Ky
Verhaallijn
De Time Lords sturen de Doctor en Jo op een missie naar Solos in de 30e eeuw, een wereld die door mensen is geplunderd maar op het punt staat onafhankelijk te worden. Vanuit zijn in een baan om de aarde draaiende ruimtestation Skybase weigert de despotische maarschalk de controle uit handen te geven. Hij is gefixeerd op het uitroeien van gemuteerde levensvormen op de planeet beneden, terwijl zijn wetenschapper Jaegar de atmosfeer voor mensen probeert aan te passen. The Doctor en Jo raken bevriend met een onstuimige Solonische leider, Ky, en beseffen dat de mutaties deel uitmaken van een levenscyclus die uniek is in de geschiedenis van het universum. De maarschalk moet worden tegengehouden.
Eerste uitzendingen
Aflevering 1 – zaterdag 8 april 1972
Aflevering 2 – zaterdag 15 april 1972
Aflevering 3 – zaterdag 22 april 1972
Aflevering 4 – zaterdag 29 april 1972
Aflevering 5 – zaterdag 6 mei 1972
Aflevering 6 – zaterdag 13 mei 1972
Productie
Locatie filmen: februari 1972 in Western Quarry, Northfleet; Stenen Huis Boerderij, Frindsbury; Chislehurst-grotten in Kent
Studio-opname: februari 1972 in TC4, maart 1972 in TC8 en TC3
geldroof spel
Gips
Doctor Who - Jon Pertwee
Jo Grant - Katy Manning
De maarschalk – Paul Whitsun-Jones
Varan - James Mellor
Ky – Garrick Hagon
Stubbs – Christopher Coll
Katoen – Rick James
Varans zoon - Jonathan Sherwoodr
De beheerder – Geoffrey Palmer
Jaeger - George Pravda
Sondergaard – John Hollis
Oude man – Sidney Johnson
De onderzoeker - Peter Howell
Mutt - John Scott Martin
Guards – Martin Taylor, Roy Pearce, Damon Sanders, David Arlen
Bemanning
Schrijvers - Bob Baker, Dave Martin
Incidentele muziek – Tristram Cary
Ontwerper – Jeremy Bear
Scripteditor – Terrance Dicks
Producent – Barry Letts
Regisseur – Christopher Barry
RT Review door Patrick Mulkern
Zoals een pittige Patrick Troughton me ooit vertelde, ligt de toekomst in het verleden. En dat was nooit meer waar dan bij deze futuristische productie. Met zijn regenboogkleurenpalet, sociaal-politieke subtekst en avant-garde electro-score riekt The Mutants – niet altijd onaangenaam – naar de tijdgeest van de vroege jaren 70.
De volledig mannelijke Solonians zien eruit als hippies die graag glamrockers willen worden. Varan zou een tranny roadie kunnen zijn die een auditie voor rockband Wizzard niet heeft gehaald, terwijl Ky uiteindelijk verandert in een soort van technicolor-gedroomde Joseph. Dan is er Sondergaard, de kaalgeschoren sjamaan in een roze gewaad, versierd met kralen. Wanneer hij de Doctor naar een groen/goud/paarse grot leidt om een krachtig kristal te vinden, is de psychedelica oppermachtig.
The Mutants is een bijzonder variabele serie. De eerste aflevering is verrassend loden en onaantrekkelijk, terwijl aflevering vier een van de meest stimulerende en creatief innovatieve is onder het rentmeesterschap van Barry Letts. Jonge gastacteurs Garrick Hagon en Rick James zien er ontspannen uit op film, maar zijn erg wankel in de opnamestudio.
Katy Manning is resoluut parmantig, terwijl Jon Pertwee in het begin stijf verveeld lijkt, zelfs struikelend over dialoog. Hij warmt op voor het materiaal naarmate het vordert. In zijn memoires gaf hij toe dat ik me niet echt iets herinner van het maken van The Mutants. De beeldkwaliteit varieert ook: de eerste twee afleveringen bestaan nu als vage conversies voor de Amerikaanse markt, terwijl afleveringen drie tot zes ongerepte originelen zijn.
world of warcraft klassieke fasen
Ongelijke uitvoeringen en ongemakkelijke dialoog terzijde, de tweede opdracht van Bob Baker en Dave Martin is een voorbeeld van een Doctor Who-verhaal dat op twee niveaus werkt. Er is genoeg actie, spanning, schurkenstreken, monsters en body-horror voor jongere fans, terwijl volwassenen die kijken, de onderliggende berichten moeten waarderen - zowel ecologisch als politiek.
1:11
De laatste dagen van het kolonialisme in de 20e eeuw worden weerspiegeld in de ineenstorting van het aardse rijk in de 30e. Net zoals onontwikkelde regio's van onze eigen wereld werden geplunderd voor rijkdom, zo is Solos gedolven voor radioactief thaesium. De Zuid-Afrikaanse apartheid wordt weerspiegeld in de Skybase-stofoverdrachtscabines, die zijn gescheiden tussen Overlords en Solonians.
En als Colony in Space (1971) een dystopische toekomst voor de 25e eeuw voorspelde, schetst The Mutants een nog erger scenario 500 jaar later. De aarde is uitgeput, klaar - politiek, economisch en biologisch, zegt de administrateur (een wei-gezicht Geoffrey Palmer). Een uitzicht ondersteund door de dokter: zowel land als zee - allemaal grijs. Slakken, as, klinker... de vruchten van technologie.
De ronde maarschalk snijdt een Mussolini-achtig figuur, terwijl de dodelijke atmosferische experimenten van professor Jaegar andere toespelingen op de Tweede Wereldoorlog en de oorlog in Vietnam aanwakkeren. In sommige opzichten zijn deze twee schurken magnifiek: de ene een sluwe megalomaan, de andere een klungelige charlatan. Maar samen genomen, is het moeilijk voor te stellen dat ze een dorpspostkantoor runnen, laat staan een hele planeet. Misschien is dat het punt.
[George Pravda en Jon Pertwee. Gefotografeerd door Don Smith bij BBC TV Center TC8, 14 februari 1972. Copyright Radio Times Archief]
Een van de grote successen zijn de schaaldieren van de Mutants of Mutts, uitstekende ontwerpen van James Acheson in zijn eerste Doctor Who-verloving. Hij zou verder gaan met het ontwerpen van de Sontarans, Zygons, het kostuum van Tom Baker... en uiteindelijk Oscars winnen en toezicht houden op de Spider-Man-films.
Doorgewinterde Who-regisseur Christopher Barry maakt een aantal mislukte castingkeuzes, die een am dram-lucht geven, en hij laat door middel van shots van gemuteerde wervels zwiepen over op Solonische mantels. Maar het filmwerk in Chislehurst Caves is prachtig verlicht en de in mist verstikte steengroeve is bijzonder onaantrekkelijk. Op sommige plaatsen voelt Solos aan als Who's eerste echt overtuigende buitenaardse omgeving. De buitenaardse sensatie wordt versterkt door een atonale backing-track van Tristram Cary, met wie Barry in 1963 samenwerkte aan het eerste Dalek-verhaal.
En er zijn een paar briljante What the hell...? momenten die uit het niets komen. Wanneer Jo diep in de thaesiummijn dwaalt, stort ze in en een zilverkleurig figuur vervaagt in zicht en komt op haar neer... En een van mijn favoriete cliffhangers uit mijn kindertijd: de maarschalk schiet per ongeluk een gat in de romp van de Skybase, Varan tuimelt naar buiten in ruimte, dan worden Jo en de anderen, slechteriken en goodies, naar de bres getrokken...
The Mutants is misschien geen gouden ster Pertwee, maar hij is onmiskenbaar paars.
Wat Katy vervolgens deed...
Ik was altijd in steengroeven en grotten, dus niets daarvan blijft echt in mijn hoofd hangen. Jon en ik gingen samen overal heen, samen naar de locatie. De mooie Garrick Hagon zat daarin. Het vlinderbit [superwezen Ky] was het moeilijkst om goed te krijgen. (In gesprek met RT, april 2012)
Patrick Mulkern van RT interviewt Katy Manning
Jaren '20 kapsels kort haar
Radio Times archiefmateriaal
RT-facturen
Advertentie[Beschikbaar op BBC-dvd]