Seizoen 18 – Verhaal 112
Advertentie
We zullen deze ellendige ruimteval overlaten aan het echte universum. Rijke, dikke werelden vol leven. We zullen hun levensbloed zuigen tot ze lege kaf zijn - Aukon
Verhaallijn
De Tardis landt op een planeet in E-space waar dorpelingen in de ban zijn van drie heren die vanuit een toren regeren. De Lords, die regelmatig selecties onder de mensen uitvoeren, zijn lid van een oude missie op aarde en de Tower is hun verkenningsschip van de Arrow-klasse. Ze werden lang geleden in vampiers veranderd om de laatste van de Great Vampires te dienen, een race die ooit werd uitgevochten door de Time Lords. De Doctor en K•9 moeten de ontvoerde Romana en Tardis-verstekeling Adric redden en de wederopstanding van de Vampier voorkomen, die zich onder de Toren beweegt...
Eerste uitzendingen
Deel 1 – zaterdag 22 november 1980
Deel 2 – zaterdag 29 november 1980
Deel 3 – zaterdag 6 december 1980
Deel 4 – zaterdag 13 december 1980
Productie
Locatie filmen: april/mei 1980 in Burnham Beeches, Bucks
Filmen: mei 1980 in de watertank van Ealing Studios
Studio-opname: mei 1980 bij TC3 en TC6
gta5 pc-cheats
Gips
Doctor Who - Tom Baker
Romana - Lalla Ward
Stem van K•9 – John Leeson
Adric – Matthew Waterhouse
Aukon - Emrys James
Camilla - Rachel Davies
Zargo – William Lindsay
Ivo - Clinton Gray
Marta - Rhoda Lewis
Tarak - Thane Bettany
Habris - Iain Rattray
Kalmar - Arthur Hewlett
Tot ziens - Stacy Davies
Karl - Dean Allen
Roga – Stuart Fell
Zoldaz – Stuart Blake
Bemanning
Schrijver – Terrance Dicks
Ontwerper – Christine Ruscoe
Incidentele muziek – Paddy Kingsland
Scripteditor - Christopher H Bidmead
Uitvoerend producent – Barry Letts
Producent – John Nathan-Turner
Regisseur – Peter Moffatt
RT Review door Mark Braxton
Ik heb als kind nooit veel om vampiers gegeven. Ik vond ze nogal dom, eerlijk gezegd. Ik herinner me dat ik gek werd op een reeks glow-in-the-dark monstermodelkits van Aurora: Frankenstein, Dr Jekyll, The Hunchback of Notre Dame ... ze stonden allemaal op mijn boekenplank. Maar de Dracula-figuur deed dat niet.
In combinatie met het ontluikende cynisme van mijn late tienerjaren - ik was op de leeftijd van niet te geloven, zoals Angela Lansbury het ooit uitdrukte - barstte State of Decay niet bepaald van de elementen die me aanspraken.
En toch bruist het voorlaatste script van Terrance Dicks voor Doctor Who van vindingrijkheid en humor. Het is zelfs een van zijn slimste en geeft een toch al opvallend seizoen 18 een geweldige kans. Het is een terugkeer naar de gouden eeuw van Hinchcliffe/Holmes, gespeeld met een volledig rechte knuppel en des te beter. En het bevat enigszins zelfvoldane referenties die echt werken: de gebroeders Grim en hun medeklinkerverschuiving, een variatie op de St Crispin's Day-toespraak in Henry V, enz.
De oorsprong van het verhaal ligt in 1977, toen het Dicks-verhaal The Witch Lords seizoen 15 zou beginnen, maar de timing had niet slechter kunnen zijn. De serie Count Dracula van de BBC lag in het verschiet en The Witch Lords werd opgeschort ten gunste van Horror of Fang Rock.
State of Decay is een herwerkte versie van dat eerdere verhaal, en hoewel Dicks en scriptredacteur Christopher H Bidmead over de toon van het verhaal worstelden, kwam Dicks tevoorschijn met zijn verhaal grotendeels onveranderd. Bidmead krijgt echter de eer voor het veranderen van het ruimteschip in een staak om de Grote Vampier te doden. Wat een eureka-moment moet dat zijn geweest.
Het is een wereld van rituelen en ceremonies, prachtig ontworpen (de bloedrode staatskamer van Christine Ruscoe is een triomf) en serieus gespeeld. Het vampirische driemanschap is allemaal prachtig gecast. Emrys James brengt onwrikbare gravitas naar Aukon - het soort rol waarmee je je kunt voorstellen dat Aubrey Morris een velddag heeft - en als de nogal vooruitstrevende Camilla, doet Rachel Davies me denken aan Fenella Fielding in Carry On Screaming! Ik wilde steeds dat ze zei: Vind je het erg als ik rook?
Ter vergelijking: de dorpelingen zijn allemaal een beetje ondervoed. Je zou kunnen zeggen dat ze wegkwijnen... als iemand wist wat het verspillen was. Dus het subplot met Ivo's wraak op Habris moet worden uitgewerkt, en Marta's adoptie van Adric in plaats van haar eigen zoon werkt niet zoals het zou moeten. Ik hou echter van de boerenwetenschappers: Arthur Hewlett is een absolute lieverd als Kalmar.
Het is een sterk verhaal voor de dokter, met mooie Tardis-archiefscènes, Rassilon-herinnering en Time Lord-achtergrondverhaal. Zijn herinneringen aan de kluizenaar uit het zuiden van Gallifrey gaan terug tot Jon Pertwee's madeliefje en andere klassieke stille momenten uit de rijke geschiedenis van de show.
Het is ook een van de beste uitjes van Tom Baker: er is vuur in zijn ogen terwijl hij de regels aflevert, alsof een oude rot die weet wat goed is voor Doctor Who het harde werk van een ander (Dicks) erkent. En de gerapporteerde wrijving op de set tussen Baker en Lalla Ward logenstraft hun verstandhouding op het scherm, die charmant en ontspannen is.
Er waren ook spanningen tussen Ward en Matthew Waterhouse, en dit lijkt te leiden tot de achterdocht die knettert tussen Romana en Adric. Ik hou van de scène waarin Adric zijn egoïstische motieven lichtvaardigt, en zijn aandringen dat hij Romana probeerde te redden. Maar dat deed je niet, toch? antwoordt ze, met een ijzig randje in haar stem.
Het is duidelijk dat de dagen van K•9 geteld zijn: zijn vermogen om iedereen te verslaan in de climax in de aanval op de toren geeft critici van het handige plot-apparaat nog meer munitie.
hoe maak je pizza in little alchemy
Het verhaal verandert mijn mening over vampiers niet. Ondanks sommige effectief kille locatieopnames in Burnham Beeches, zijn de vleermuizen een beetje kreupel, weergegeven door stockbeelden, uitsnijdingen aan een touwtje of een tinkelend elektronisch geluid. Ondanks hun sudderende dreiging, zijn Aukon, Camilla en Zargo allemaal een bedreiging en geen beet, zwiepend rond met een aantal bizarre toneelbewegingen. En de Grote is een gehandschoende hand.
Maar State of Decay is uiterst sfeervol, solide van script en met krachtige productiewaarden. De teloorgang van het bloedzuigende trio is een gruwelijk hoogstandje, bijna gelijk aan die snel verouderende sterfgevallen uit de Indiana Jones-films. Het verhaal vat de serieuze, ouderwetse spanning samen die bijna zou verdwijnen naarmate de jaren 80 vorderden. Energiek, volbloed en scherp als een puntige hoektand.
- - -
Radio Times-archief
De vier facturen en een snelle update over op handen zijnde castveranderingen.
Advertentie[Beschikbaar op BBC-dvd]