Seizoen 8 – Verhaal 55
Advertentie
De dood is altijd angstaanjagender wanneer hij onzichtbaar toeslaat - de meester
fortnite/inwisselen
Verhaallijn
Een afvallige Time Lord, bekend als de Master, arriveert op aarde en gebruikt een radiotelescoop om een bruggenhoofd te openen voor het Nestene Consciousness. Hij infiltreert in een plasticfabriek en produceert een nieuwe batch Autons, evenals een reeks dodelijke huishoudelijke producten: een verzwelgende fauteuil, een afschuwelijke trollenpop en narcissen die een verstikkende transparante film uitstoten. Op de afdeling accepteert de dokter met tegenzin het aanbod van de brigadegeneraal voor een nieuwe assistent, Jo Grant. Samen moeten ze het hoofd bieden aan de Meester en een angstaanjagende bedreiging voor de mensheid...
Eerste uitzendingen
Aflevering 1 – zaterdag 2 januari 1971
Aflevering 2 – Zaterdag 9 januari 1971
Aflevering 3 – zaterdag 16 januari 1971
Aflevering 4 – zaterdag 23 januari 1971
Productie
Locatie filmen: september 1970 bij Roberts Brothers Circus, Lea Bridge Road, Leyton, Oost-Londen; GPO Relay Station, Zouches Farm, Caddington, Bedden; Thermo Plastics Ltd, Luton Road, en Totternhoe Lime and Stone Co Ltd, Dunstable, Bedden; St Peter's Court, Chalfont St Peter, Bucks
Studio-opname: oktober 1970 bij TC8 en TC6
Gips
Doctor Who - Jon Pertwee
Brigadier Lethbridge Stewart – Nicholas Courtney
De Meester (Kolonel Meesters) – Roger Delgado
Jo Grant – Katy Manning
Kapitein Mike Yates – Richard Franklin
Sergeant Benton - John Levene
Rex Farrel – Michael Wisher
James McDermott - Harry Towb
Time Lord – David Garth
Directeur radiotelescoop – Frank Mills
Professor Philips – Christopher Burgess
Goodge – Andrew Staines
Luigi Rossini (Lew Russell) - John Baskcomb
Museummedewerker – Dave Carter
John Farrel – Stephen Jack
Mevrouw Farrel – Barbara Leake
Sterke man - Roy Stewart
Brownrose – Dermot Tuohy
Telefoonmonteur – Norman Stanley
Auton-politieagent - Terry Walsh
Auton-leider - Pat Gorman
Auton-stem - Haydn Jones
Bemanning
Schrijver – Robert Holmes
Incidentele muziek - Dudley Simpson
Ontwerper – Ian Watson
Scripteditor – Terrance Dicks
Producent/regisseur – Barry Letts
je kent me helemaal niet
RT Review door Patrick Mulkern
Levendige kleuren. Scherpe composities. Snel verhaal. Pittige dialoog... Een superheld die met zijn mantel wappert en zijn duivelse aartsvijand... Ja, Terror of the Autons is Doctor Who als stripavontuur, en wanneer een scène eindigt in een grillige close-up van Jon Pertwee die Exactly! Wie - en waarom? je kunt de tekstballon bijna zien.
In 1971 likten jonge fans deze verandering in stijl op. Tijdens de zes maanden durende off-air van het programma hadden ze de capriolen van de dokter gevolgd in TV Comic. Die cartoonvibe werd ook perfect gevat in de cover van Radio Times. Barry Letts en Terrance Dicks maakten de soberheid van seizoen zeven glad en veranderden het Unit-formaat om de serie een bredere aantrekkingskracht te geven.
Zelfs de dokter ziet er kleurrijker uit: in aflevering één draagt hij een rood smokingjasje en een met paars gevoerde mantel (ontworpen door Ken Trew). Er wordt een poging gedaan om zijn huis te vestigen en het Unit-laboratorium een consistent ontwerp te geven - zelfs als de afmetingen, net als de Tardis, zouden kunnen veranderen afhankelijk van de studioruimte. Vreemd genoeg krijgen we de komende twee jaar geen buitenopname van het hoofdkwartier (in The Three Doctors). En vraag niet precies waar of wanneer deze verhalen zich afspelen. Ze staan niet lang genoeg stil voor zulke kleinigheden.
Verschuivingen in de relaties van de dokter zijn belangrijker. Het antagonisme met de brigadier wordt versterkt vanwege het humoristische effect - een benadering die de voorkeur geniet van Nicholas Courtney, die me in een RT-interview uit 2008 vertelde: Ze lieten me altijd de vreemde grappige regel schrijven, natuurlijk serieus gebracht. Terwijl de dokter sarcasme uitstort (de militaire geest op zijn meest sprankelende), veegt de brigade het weg met een trekje van de tache.
Op een buitengewoon, bijna ongewoon moment wordt de dokter gewurgd door een telefoonsnoer en schreeuwt om de hulp van de Brig. Ik ben bang dat ik je verbinding heb verbroken, zegt de soldaat, terwijl hij de kabel eruit trekt. Het is veelbetekenend dat het de Brig is die Jo Grant op de dokter duwt. Het is de eerste echte meeting-a-companion-scène sinds jaren, en de opwinding en woede van de Time Lord worden prachtig gespeeld door Pertwee.
Jo is een vrolijke en levendige Katy Manning (toen 24) een echte vondst. Ze lijkt onwaarschijnlijk jong om een geheim agent te zijn, maar haar moed valt niet te ontkennen. Ze heeft zich een weg gebaand naar een eenheidspost en vindt binnen enkele minuten de basis van de meester. Ze is ook onhandig en blust het stationaire microlassen van de dokter uit. Yer ham-vuist broodjesverkoper! hij scheldt - blijkbaar behoefte aan meer gepolijste putdowns.
verzorging van cyclamen
Jo is immuun voor zijn grofheid, maar later berispt ze hem omdat hij brutaal is met de Brig. Ze hapt naar deze knapperige derde dokter en als hij de tijd krijgt, zou hij met Jo de hechtste band vormen die hij met iemand had gehad sinds het verlies van zijn kleindochter in 1964.
Hij wordt ook gestimuleerd en uitgedaagd door een andere nieuwkomer - de Master. Op het eerste gezicht lijkt hij een amalgaam van de eigenschappen en het kostuum van de War Lord en War Chief, die 18 maanden eerder in The War Games verschenen. Maar het wordt al snel duidelijk dat hij de aartsvijand is waar de dokter naar op zoek was. Meer dan een Moriarty, zei een opgewonden en perfect gecaste Roger Delgado in de preview-functie van RT (zie hieronder). Hij is onweerstaanbaar slecht en wedijvert met de dokter voor onze genegenheid.
Ondanks verschillende waardige opvolgers in de afgelopen decennia, blijft Delgado de ultieme meester. Hij ontsnapt hier en probeert met een koets de Doctor neer te halen. Ontdaan van waardigheid, zwerver op het gras, kan de dokter niet anders dan glimlachen. Gelukkig hebben we een heel seizoen van Time Lord-botsingen voor de boeg. Trouwens, Jo, ik kijk er best naar uit, zegt de dokter in het laatste shot. En wij ook.
[Jon Pertwee en Roger Delgado. Gefotografeerd door Don Smith bij BBC TV Center TC8, 9 oktober 1970. Copyright Radio Times Archief]
Net als de schrijvers van Russell T Davies in Who van de 21e eeuw, kreeg Robert Holmes een boodschappenlijstje met elementen om op te nemen: nieuwe cast, opnieuw Autons en een circus. Maar hij is speels met een incognito Time Lord-boodschapper, evenals de dodelijke plastic nieuwigheden. Dicks bewerkte de scripts zwaar en Letts nam de regisseursstoel over, erop gebrand om alles precies zo te krijgen.
Zijn voorliefde voor CSO-achtergronden lijkt nu misplaatst, maar past op de een of andere manier bij de schetsmatige 2-D-benadering. Het effect van wetenschapper Goodge geminiaturiseerd in zijn eigen lunchbox is geweldig, hoewel het CSO-werk met de trollenpop variabel is. Het schot van het kronkelend tot leven op een autostoeltje is naadloos, terwijl zijn aanval op Jo er nu lachwekkend uitziet.
Ik moet zeggen dat ik als kind versteend was door dat tafereel en diep van streek was wanneer rubberachtige maskers werden weggetrokken. Scotland Yard klaagde over de Auton-politieagenten en er was een verontwaardiging in de pers over de horrorinhoud en de ongeschiktheid ervan voor kinderen die kijken om 17:15 uur.
oobleck maken
Er zijn plotgaten. Waarom pakken de Time Lords de Meester niet gewoon aan? Waarom heeft hij Rossini en zijn circus nodig? Denkt hij echt dat hij naast de Nestenes kan regeren? De radiofonische partituur is ook een verworven smaak. Letts vroeg Dudley Simpson en Brian Hodgson om het hele seizoen samen te werken. Ooit avant-garde, is de muziek gedateerd, maar ik ben dol op hun inspanningen - vooral het pulserende Master-thema.
Dit en de opzichtige productiewaarden uit de vroege jaren 70 stoten helaas veel hedendaagse Who-fans af - Jon-P-come-de laatste tijd. Maar het was deze periode onder Pertwee – met Jo, Unit, de Meester en af en toe ruimtereizen – die mijn familie aantrok en me als kind een fan maakte. Dit is mijn tijdperk van Doctor Who: een consistente reeks goed vertelde verhalen, die klodders angst en geruststelling verspreiden en, vandaag, een warme nostalgische gloed.
Dus bedankt, Barry Letts. Je geest leeft voort in de harten en geesten van de jonge mensen die je in de jaren zeventig en in elk decennium daarna hebt vermaakt en gestimuleerd.
Radio Times-archief
RT trapte 1971 af met weer een opvallende Doctor Who-cover
Een functie introduceerde de nieuwe personages.
grand theft auto v ps4 cheat codes
RT-facturen
En een paar mooie foto's gemaakt door RT's Don Smith op de set in het BBC TV Center in 1970.
Wat Katy vervolgens deed...
Op de allereerste dag moest ik uit een auto springen en over een steengroeve rennen. Ik trok alle banden in mijn voet, moest mijn laars laten afsnijden en werd naar het ziekenhuis gebracht. En het andere dat levendig is, is dat ik een band heb gevonden met [producent] Barry Letts omdat het verhaal zich gedeeltelijk afspeelde in een circus en ik absoluut hysterisch werd over al deze dieren die in kleine kooien werden gehouden. Ze moesten me wegslepen.
Verder was het een heel gaaf verhaal: de stoel die iemand opat. De mensen die je een gratis narcis aan de deur gaven. Het trollenpop-ding komt tot leven. Dat is genoeg om een kind in therapie te laten gaan. (In gesprek met RT, april 2012)
Patrick Mulkern van RT interviewt Katy Manning
Advertentie
[Beschikbaar op BBC-dvd]